Καρκίνος παχέος εντέρου: Θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ο πρώιμος έλεγχος για νέους άνδρες υψηλού κινδύνου

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ο τρίτος πιο συχνός καρκίνος παγκοσμίως, αλλά μπορεί να προληφθεί σε μεγάλο βαθμό.

Ωστόσο, οι περιπτώσεις καρκίνου του παχέος εντέρου σε νεότερους ανθρώπους αυξάνονται.

Μια νέα μελέτη εντόπισε επτά παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου σε νεότερες ηλικίες.

Οι συγγραφείς συνιστούν προσυμπτωματικό έλεγχο για τον καρκίνο του παχέος εντέρου για άτομα κάτω των 45 ετών που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο.

Μετά τον καρκίνο του μαστού και του πνεύμονα, ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ο τρίτος πιο συχνός καρκίνος παγκοσμίως. Μόνο ο καρκίνος του πνεύμονα προκαλεί περισσότερους θανάτους. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από 150.000 άτομα υπολογίζεται ότι διαγιγνώσκονται με καρκίνο του παχέος εντέρου κάθε χρόνο.

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου διαγιγνώσκεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας άνω των 45 ετών, με τη διάμεση ηλικία διάγνωσης να είναι τα 66. Σύμφωνα με την American Cancer Society, οι περιπτώσεις καρκίνου του παχέος εντέρου και οι θάνατοι σε ηλικιωμένους μειώνονται, εν μέρει λόγω του εκτεταμένου προληπτικού ελέγχου των άνω των 50 ετών και την αφαίρεση των προκαρκινικών βλαβών που ονομάζονται πολύποδες.

Αν και ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου είναι χαμηλός για άτομα κάτω των 45 ετών, ο αριθμός των περιπτώσεων και των θανάτων σε νεότερους ανθρώπους αυξάνεται από το 1990.

Τώρα, μια μελέτη βετεράνων των ΗΠΑ ανακάλυψε μια σειρά παραγόντων που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο πρώιμης έναρξης καρκίνου του παχέος εντέρου στους άνδρες. Οι συγγραφείς προτείνουν ότι ο στοχευμένος έλεγχος μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη ορισμένων περιπτώσεων.

Η μελέτη δημοσιεύεται στο Cancer Prevention Research.

«Αν και υπάρχει μια ταχεία αύξηση των νέων που διαγιγνώσκονται με καρκίνο του παχέος εντέρου, η αιτία είναι άγνωστη. Στους νέους άνδρες, ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι πλέον η κύρια αιτία θανάτων που σχετίζονται με καρκίνο. Δεδομένου ότι η πλειονότητα του κόλο-ορθικού καρκίνου μπορεί να προληφθεί μέσω του προσυμπτωματικού ελέγχου, αυτή η μελέτη παρουσιάζει πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για τον προσδιορισμό του ποιοι νεαροί άνδρες πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο για καρκίνο του παχέος εντέρου».

Οι 7 παράγοντες κινδύνου για καρκίνο του παχέος εντέρου

Από τη βάση δεδομένων National Veterans Affairs των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ερευνητές εντόπισαν 956 άνδρες ηλικίας μεταξύ 35 και 49 ετών που είχαν διαγνωστεί με μη κληρονομικό καρκίνο του παχέος εντέρου μεταξύ 2008 και 2015. Από αυτούς, οι 600 πληρούσαν τα κριτήριά τους για συμπερίληψη στη μελέτη.

Στη συνέχεια τα αντιστοιχούσαν με 1.200 άτομα που είχαν υποβληθεί σε κολονοσκόπηση αλλά δεν είχαν καρκίνο του παχέος εντέρου και 1.200 μάρτυρες που δεν είχαν υποβληθεί σε κολονοσκόπηση.

Οι ερευνητές εξέτασαν κοινωνικοδημογραφικούς παράγοντες και παράγοντες τρόπου ζωής, οικογενειακό και προσωπικό ιατρικό ιστορικό, σωματικά μέτρα, ζωτικά σημεία, φάρμακα και εργαστηριακά αποτελέσματα τόσο για τις περιπτώσεις όσο και για τους μάρτυρες. Για μεταβλητές που θα μπορούσαν να αλλάξουν με την έναρξη του καρκίνου του παχέος εντέρου, χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα που προσδιορίστηκαν από τους 6 έως 18 μήνες πριν από τη διάγνωση για άτομα με διάγνωση καρκίνου του παχέος εντέρου.

Για τον εντοπισμό παραγόντων κινδύνου, εξέτασαν την ηλικία, τη συμβίωση, την απασχόληση, τον δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ), τους καρκίνους σε συγγενείς πρώτου ή δεύτερου βαθμού, τις συνοσηρότητες, τη χρήση αλκοόλ, την υπερλιπιδαιμία και τη χρήση στατινών, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φάρμακα (ΜΣΑΦ) ή πολυβιταμίνες.

Από αυτό, εντόπισαν 15 παράγοντες που συνδέονταν ανεξάρτητα με αυξημένο κίνδυνο πρώιμης έναρξης καρκίνου του παχέος εντέρου. Από αυτούς, επεσήμαναν επτά που παρείχαν με σχετική ακρίβεια, δεδομένα τα οποία μπορούν να συλλεχθούν εύκολα:

• μεγαλύτερη ηλικία (στην ηλικιακή ομάδα 35-49 ετών)
• μη τακτική χρήση ΜΣΑΦ (όπως ασπιρίνη ή ιβουπροφαίνη)
• καμία τακτική χρήση στατινών
• τρέχουσα χρήση αλκοόλ
• συγγενής πρώτου ή δεύτερου βαθμού με καρκίνο του παχέος εντέρου
• υψηλότερο σωματικό βάρος
• μεταβλητές εργασιακές συνθήκες – δείκτης για την κοινωνικοοικονομική κατάσταση

Ορισμένοι παράγοντες αύξαναν τον κίνδυνο περισσότερο από άλλους, όπως είπε ο αντίστοιχος συγγραφέας Δρ Thomas F. Imperiale, ερευνητής στο Ινστιτούτο Regenstrief, στο Medical News Today:

«Το να έχεις συγγενή πρώτου ή δεύτερου βαθμού με καρκίνο του παχέος εντέρου είχε μεγαλύτερο βάρος. Δύο άλλοι παράγοντες με μεγαλύτερη επίδραση ήταν η μη λήψη στατίνης και η μη λήψη μη στεροειδούς αντιφλεγμονώδους φαρμάκου».

Τρόπος ζωής και κίνδυνος καρκίνου του παχέος εντέρου

Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), αρκετοί παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Έλλειψη τακτικής σωματικής δραστηριότητας
• Μια δίαιτα χαμηλή σε φρούτα και λαχανικά
• Μια δίαιτα χαμηλή σε φυτικές ίνες και υψηλή σε λιπαρά, ή μια δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε επεξεργασμένα κρέατα
• Παχυσαρκία
• Κατανάλωση αλκοόλ
• Κάπνισμα

Ο Δρ Bilchik, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, τόνισε τον ρόλο των παραγόντων του τρόπου ζωής:

«Αυτή η μελέτη υποδηλώνει ότι ο τρόπος ζωής παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου. Για παράδειγμα, η χρήση στατινών σχετίζεται με υψηλή χοληστερόλη και η διατροφή και το αλκοόλ έχουν συνδεθεί και με πολλές άλλες κακοήθειες».

«Είναι ενδιαφέρον ότι η απώλεια βάρους, όχι η παχυσαρκία, ήταν ένας παράγοντας κινδύνου, σε αντίθεση με πολυάριθμες μελέτες. Αυτό είναι ένα σημαντικό εύρημα, καθώς η απροσδόκητη απώλεια βάρους μπορεί να είναι συνέπεια του καρκίνου του παχέος εντέρου και όχι αιτία, και ως εκ τούτου χρήζει περαιτέρω αξιολόγησης», πρόσθεσε.

Οι απλές αλλαγές στη διατροφή και στον τρόπο ζωής μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου, είπε ο Δρ Bilchik.

«Ένας υγιεινός τρόπος ζωής, συμπεριλαμβανομένης μιας ισορροπημένης διατροφής, της άσκησης και της αποφυγής επεξεργασμένων τροφίμων και υπερβολικού κόκκινου κρέατος και αλκοόλ μπορεί να μειώσει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου έως και 80%.

Έλεγχος για άτομα με υψηλότερο κίνδυνο

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι η μελέτη τους έγινε μόνο σε άνδρες, αλλά ότι ο κίνδυνος καρκίνου του παχέος εντέρου είναι διπλάσιος στους άνδρες από ότι στις γυναίκες κάθε ηλικίας. Ωστόσο, τώρα αναλαμβάνουν παρόμοια έρευνα για τους παράγοντες κινδύνου στις γυναίκες.

Τόνισαν ότι δεν χρειάζονται όλοι οι νεότεροι άνδρες προληπτικό έλεγχο για καρκίνο του παχέος εντέρου αλλά ότι όσοι διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο μπορεί να ωφεληθούν.

«Για τους άνδρες 35–44 ετών, μόνο όσοι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο θα πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο. Για εκείνους τους άνδρες 45-49 ετών, οι κατευθυντήριες γραμμές απαιτούν πλέον προσυμπτωματικό έλεγχο για τον καρκίνο του παχέος εντέρου, αλλά δεν διευκρινίζουν πώς (δηλαδή ποια εξέταση).

«Οι παράγοντες κινδύνου μπορεί να είναι χρήσιμοι για να αποφασίσετε εάν η μη επεμβατική εξέταση (με το ανοσοχημικό τεστ κοπράνων ή το τεστ DNA κοπράνων πολλαπλών στόχων) ή η κολονοσκόπηση είναι πιο κατάλληλη», είπε ο Δρ Imperiale στο MNT.

Επιπλέον, ήλπιζε ότι ο εντοπισμός αυτών των παραγόντων κινδύνου θα μπορούσε να ενθαρρύνει τους άνδρες ηλικίας 45-49 ετών, οι οποίοι είναι επί του παρόντος κατάλληλοι για προσυμπτωματικό έλεγχο, να προσέλθουν για εξέταση.

«Τα ευρήματα είναι πιο σχετικά με τους άνδρες βετεράνους ηλικίας κάτω των 35-44 ετών τώρα που ο προσυμπτωματικός έλεγχος για τον καρκίνο του παχέος εντέρου συνιστάται από την ηλικία των 45 ετών. Ωστόσο, τα ευρήματα μπορεί επίσης να είναι χρήσιμα για να πειστούν οι άνδρες βετεράνοι 45-49 ετών ότι πρέπει να υποβληθούν σε προληπτικό έλεγχο», πρόσθεσε ο Δρ. Imperiale.

Copyright Χρήστος Χαρίσης, Γενικός Χειρουργός

Για να κλείσετε το δικό σας ραντεβού μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον χειρουργό Χρήστο Χαρίση στη Θεσσαλονίκη στο 2316009932 ή με email στο charisissurg@gmail.com

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι από τους πιο συχνούς καρκίνους και αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες θανάτου από καρκίνο παγκοσμίως. Συνήθως εμφανίζεται σποραδικά σε ενήλικες άνω των 50 ετών, με τάση όμως να εμφανίζεται σε νεαρότερες ηλικίες τα τελευταία χρόνια, όπως και τάση μείωσης της θνητότητας στις ανεπτυγμένες χώρες. Συνήθως ξεκινά με τη μορφή πολύποδα, ο οποίος μετά από κάποια χρόνια υφίσταται κακοήθη εξαλλαγή και επεκτείνεται διηθώντας το τοίχωμα του εντέρου ακόμα και γειτονικά όργανα ή και αποφράσσει τον αυλό του εντέρου. Η διασπορά του γίνεται επίσης μέσω των λεμφαδένων που βρίσκονται κοντά στο έντερο (μεσοκολικοί λεμφαδένες) και αιματογενώς, δίνοντας απομακρυσμένες μεταστάσεις, συνήθως στο ήπαρ (συκώτι).

Ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν στην ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου;

Διάφορα κληρονομικά σύνδρομα (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, κληρονομικός μη πολυποδιασικός καρκίνος του κόλου-σύνδρομο Lynch ή HNPCC) προκαλούν με μεγάλη συχνότητα καρκίνο του παχέος εντέρου και εμφάνισή του σε νεαρότερη ηλικία. Τα φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ελκώδης κολίτιδα, νόσος του Crohn) επίσης ανεβάζουν κατά πολύ την πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Διάφοροι άλλοι παράγοντες, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ, η μεγάλη κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η παχυσαρκία και η δίαιτα που είναι φτωχή σε άπεπτες φυτικές ίνες, επίσης εκθέτουν τον πληθυσμό σε μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Ποια είναι τα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να διαδράμει για μεγάλο χρονικό διάστημα ασυμπτωματικός. Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα με την εντόπιση. Τα καρκινώματα του δεξιού τμήματος του παχέος εντέρου προκαλούν συνήθως μη ορατή (μικροσκοπική) αιμορραγία και εκδηλώνονται ως ανεξήγητη αναιμία, αντιληπτή συχνά σε μια γενική εξέταση αίματος. Τα καρκινώματα του αριστερού τμήματος του παχέος εντέρου, όπου το εντερικό περιεχόμενο είναι πιο στερεό και ο αυλός του εντέρου στενότερος, προκαλούν συνήθως συμπτώματα απόφραξης (δυσκοιλιότητα, κολικοειδή άλγη, κοιλιακή διάταση, εναλλαγή δυσκοιλιότητας – διάρροιας) ή αιμορραγία με τη μορφή απώλειας αίματος κατά τις κενώσεις. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις μπορεί να υπάρχει ψηλαφητή μάζα, εικόνα ειλεού, έντονη αιμορραγία ή και διάτρηση του εντέρου. Το σχήμα και η υφή επίσης των κοπράνων μπορεί έμεσα να είναι ενδεικτικό, καθώς η δυσκοιλιότητα μπορεί να οφείλεται  (σαφώς όχι πάντα) σε απόφραξη του εντέρου από νεόπλασμα.

Τι είναι οι πολύποδες;

Οι πολύποδες του παχέος εντέρου είναι προσεκβολές του βλεννογόνου (εσωτερικής στιβάδας του εντέρου) που προβάλλουν στον αυλό του. Υπολογίζεται ότι το 25% των ενηλίκων έχει έναν ή περισσότερους πολύποδες στο έντερό του, με την πλειονότητα αυτών να εμφανίζονται στο σιγμοειδές κόλον και το ορθό. Οι πολύποδες του παχέος εντέρου μπορεί να είναι νεοπλασματικοί (αδενώματα), αμαρτωματώδεις (νεανικοί), φλεγμονώδεις (ψευδοπολύποδες), υπερπλαστικοί κ.α. Μπορεί να εμφανίζονται σποραδικά, ή ως εκδήλωση κάποιου συνδρόμου (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, σύνδρομο Peutz-Jeghers κ.α).

Οι περισσότεροι πολύποδες είναι ασυμπτωματικοί και ανακαλύπτονται τυχαία κατά τη διάρκεια κολονοσκόπησης. Αν έχουν μεγάλο μέγεθος μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία κατά τις κενώσεις ή σπανιότερα απόφραξη του εντέρου. Η διάγνωσή τους γίνεται μέσω της κολονοσκόπησης, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούν να αφαιρεθούν πλήρως ή να ληφθούν βιοψίες. Άλλη μέθοδος που μπορεί να τους διαγνώσει είναι η αξονική κολονογραφία, με μικρότερη όμως ακρίβεια και χωρίς τη δυνατότητα αφαίρεσης ή βιοψίας.

Υπάρχει κίνδυνος καρκίνου από τους πολύποδες;

Ανάλογα με το είδος τους. Τα αδενώματα θεωρούνται προκαρκινωματώδεις βλάβες οι οποίες θα υποστούν κακοήθη εξαλλαγή μέσα σε 5-10 χρόνια από τη δημιουργία τους. Ο κίνδυνος ύπαρξης κακοήθειας εντός ενός αδενώματος είναι συνάρτηση του μεγέθους του, με αυτά που είναι μεγαλύτερα από 2 εκ. να έχουν κίνδυνο συνύπαρξης κακοήθειας 45%. Πολύποδες που αποτελούν μέρος συνδρόμων κληρονομικής πολυποδίασης (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, σύνδρομο Peutz-Jeghers κ.α). υπαγορεύουν περισσότερο επιθετικές θεραπείες(ολική κολεκτομή), καθώς οι ασθενείς αυτοί έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου.

Ποια είναι η πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Όλοι οι ενήλικες άνω των 50 ετών πρέπει να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση, την οποία να επαναλαμβάνουν ασχέτως κλινικής υποψίας κάθε 5 χρόνια. Ενήλικες με συγγενή πρώτου βαθμού που εμφάνισε καρκίνο του παχέος εντέρου πριν τα 60, είναι προτιμότερο να ξεκινούν τη διαδικασία μετά την ηλικία των 40 ή 10 χρόνια πριν από την ηλικία εμφάνισης καρκίνου του συγγενούς. Ασθενείς με κληρονομικά σύνδρομα πολυποδίασης πρέπει να ξεκινούν τη διενέργεια κολονοσκόπησης από την πρώιμη εφηβική ηλικία κάθε 1-2 χρόνια, ενώ ασθενείς με κληρονομικό μη πολυποδιασικό καρκίνο (HNPCC ή παλαιότερα σύνδρομο Lynch), την ίδια διαδικασία από την ηλικία των 20-25 ετών. Ασθενείς με φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (νόσο Crohn, ελκώδη κολίτιδα) πρέπει να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση κάθε 1-2 χρόνια, 5 με 10 χρόνια μετά την εμφάνιση της νόσου.

Ποια η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Η χειρουργική θεραπεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιμετώπισης του καρκίνου του παχέος εντέρου και είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει ίαση από τη νόσο. Για τα πρώιμα στάδια της νόσου αποτελεί και τη μοναδική θεραπεία. Για πιο προχωρημένα στάδια με συμμετοχή των λεμφαδένων του εντέρου απαιτείται συμπληρωματική χημειοθεραπεία. Το 20% των ασθενών παρουσιάζονται με σύγχρονες μεταστάσεις στο ήπαρ, οπότε μπορεί είτε να αφαιρεθούν στον ίδιο χρόνο με το έντερο και να ακολουθήσει χημειοθεραπεία, ή να προηγηθεί χημειοθεραπεία για περιορισμό της ηπατικής νόσου και να ακολουθήσει το χειρουργείο, ή ακόμα σε επείγουσες περιπτώσεις (απόφραξη, διάτρηση, αιμορραγία) οι ηπατικές μεταστάσεις να αντιμετωπιστούν μετά την επείγουσα επέμβαση για το έντερο κατά περίπτωση (χημειοθεραπεία, αφαίρεση, κατάλυση με ραδιοσυχνότητες).

Ποια είναι η χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Η χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου συνίσταται στην αφαίρεση του τμήματος του εντέρου που φέρει τον όγκο μαζί με όλους τους λεμφαδένες του τμήματος αυτού. Ο ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός είναι καίριας σημασίας για τη μακροχρόνια επιβίωση, την ελάττωση των υποτροπών και τη μη εμφάνιση μεταστάσεων. Ανάλογα με το τμήμα του εντέρου που πάσχει διενεργείται η αντίστοιχη επέμβαση (δεξιά/αριστερή ημικολεκτομή, σιγμοειδεκτομή κλπ). Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθει η εφαρμογή των ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών (λαπαροσκοπική – ρομποτική χειρουργική) στη θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου. Οι τεχνικές αυτές έχουν εξαιρετικό ογκολογικό αποτέλεσμα και όλα τα πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής, χαμηλά ποσοστά επιπλοκών, μειωμένο πόνο και νοσηλεία και γρήγορη επάνοδο στη φυσιολογική δραστηριότητα. Σε πολύ κόσμο υπάρχει η πεποίθηση ότι μετά από χειρουργείο για καρκίνο του παχέος εντέρου ο ασθενής έχει «σακουλάκι», δηλαδή κολοστομία, το οποίο αποτελεί μύθο. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων μετά την αφαίρεση του πάσχοντος τμήματος του εντέρου, το έντερο επανενώνεται (αναστόμωση). Εξαίρεση αποτελούν οι επεμβάσεις για πολύ χαμηλό καρκίνο του ορθού, ορισμένες επείγουσες περιπτώσεις με ειλεό και διάτρηση και σε περιπτώσεις επιπλοκών από την αναστόμωση.

Είδη κολεκτομών

Μετεγχειρητική εικόνα μετά από λαπαροσκοπική κολεκτομή

Ποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν όταν ο καρκίνος εντοπίζεται στο ορθό;

Το ορθό αποτελεί το τελικό τμήμα του παχέος εντέρου, από το σημείο που αυτό εισέρχεται στην πύελο (λεκάνη), μέχρι τον πρωκτό, έχοντας μήκος περίπου 10-15 εκατοστά. Ο καρκίνος του ορθού αποτελεί το 25% των περιπτώσεων καρκίνου του παχέος εντέρου. Η ανατομική θέση του ορθού μέσα στην πύελο (λεκάνη) αλλά και η σχέση του με το μηχανισμό των σφιγκτήρων, ιδιαίτερα όταν ο καρκίνος αφορά το χαμηλότερο τμήμα του, δημιουργούν ορισμένες ιδιαιτερότητες στη θεραπευτική στρατηγική σε σχέση με τον καρκίνο του υπολοίπου παχέος εντέρου. Καίριας σημασίας είναι η προεγχειρητική σταδιοποίηση της τοπικής επέκτασης του όγκου, με τη χρήση μαγνητικής τομογραφίας (ΜRI) ή ακόμα και ενδοσκοπικού υπερηχογραφήματος (EUS).

Ποια είναι η θεραπεία του καρκίνου του ορθού;

Σε πολύ πρώιμα στάδια και σε όγκους χαμηλά στο ορθό, υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει εκτομή του όγκου διαπρωκτικά, είτε με τις κλασικές μεθόδους, είτε με τις νεότερες ενδοσκοπικές τεχνικές (TAMIS και TEM). Τις περισσότερες φορές όμως η τοπική εκτομή δεν προσφέρει ασφαλές ογκολογικό αποτέλεσμα και απαιτείται εκτομή του ορθού μαζί με ολόκληρο το λεμφολιπώδη ιστό που το περιβάλλει (μεσοορθό). Το είδος της επέμβασης εξαρτάται από τη θέση του όγκου. Όγκοι που εντοπίζονται μέχρι και λίγα εκατοστά από τον πρωκτό μπορούν να αντιμετωπιστούν με χαμηλή πρόσθια εκτομή του ορθού από την κοιλιά και αναστόμωση (ένωση) του εντέρου, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας μόνιμης κολοστομίας. Όγκοι που εντοπίζονται πάρα πολύ χαμηλά και η αφαίρεσή τους δεν είναι δυνατό να σεβαστεί το σφιγκτηριακό μηχανισμό, απαιτούν κοιλιοπερινεϊκή εκτομή, αφαίρεση δηλαδή του ορθού και του πρωκτού και μόνιμη τελική κολοστομία. Τα τελευταία χρόνια οι τεχνικές της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής (λαπαροσκοπικές και ρομποτικές) έχουν σε μεγάλο βαθμό υποκαταστήσει την κλασική ανοιχτή προσέγγιση στη θεραπεία του καρκίνου του ορθού, προσφέροντας άριστο ογκολογικό αποτέλεσμα, λιγότερες επιπλοκές και ταχεία ανάρρωση. Όγκοι τοπικά προχωρημένοι απαιτούν προεγχειρητική άκτινο- και χημειοθεραπεία και στη συνέχεια επέμβαση.

Χαμηλή πρόσθια και κοιλιοπερινεϊκή εκτομή του ορθού

Copyright Χρήστος Χαρίσης, Γενικός Χειρουργός

Για να κλείσετε το δικό σας ραντεβού μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον χειρουργό Χρήστο Χαρίση στη Θεσσαλονίκη στο 2316009932 ή με email στο charisissurg@gmail.com