Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι από τους πιο συχνούς καρκίνους και αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες θανάτου από καρκίνο παγκοσμίως. Συνήθως εμφανίζεται σποραδικά σε ενήλικες άνω των 50 ετών, με τάση όμως να εμφανίζεται σε νεαρότερες ηλικίες τα τελευταία χρόνια, όπως και τάση μείωσης της θνητότητας στις ανεπτυγμένες χώρες. Συνήθως ξεκινά με τη μορφή πολύποδα, ο οποίος μετά από κάποια χρόνια υφίσταται κακοήθη εξαλλαγή και επεκτείνεται διηθώντας το τοίχωμα του εντέρου ακόμα και γειτονικά όργανα ή και αποφράσσει τον αυλό του εντέρου. Η διασπορά του γίνεται επίσης μέσω των λεμφαδένων που βρίσκονται κοντά στο έντερο (μεσοκολικοί λεμφαδένες) και αιματογενώς, δίνοντας απομακρυσμένες μεταστάσεις, συνήθως στο ήπαρ (συκώτι).

Ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν στην ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου;

Διάφορα κληρονομικά σύνδρομα (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, κληρονομικός μη πολυποδιασικός καρκίνος του κόλου-σύνδρομο Lynch ή HNPCC) προκαλούν με μεγάλη συχνότητα καρκίνο του παχέος εντέρου και εμφάνισή του σε νεαρότερη ηλικία. Τα φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ελκώδης κολίτιδα, νόσος του Crohn) επίσης ανεβάζουν κατά πολύ την πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Διάφοροι άλλοι παράγοντες, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ, η μεγάλη κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η παχυσαρκία και η δίαιτα που είναι φτωχή σε άπεπτες φυτικές ίνες, επίσης εκθέτουν τον πληθυσμό σε μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Ποια είναι τα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να διαδράμει για μεγάλο χρονικό διάστημα ασυμπτωματικός. Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα με την εντόπιση. Τα καρκινώματα του δεξιού τμήματος του παχέος εντέρου προκαλούν συνήθως μη ορατή (μικροσκοπική) αιμορραγία και εκδηλώνονται ως ανεξήγητη αναιμία, αντιληπτή συχνά σε μια γενική εξέταση αίματος. Τα καρκινώματα του αριστερού τμήματος του παχέος εντέρου, όπου το εντερικό περιεχόμενο είναι πιο στερεό και ο αυλός του εντέρου στενότερος, προκαλούν συνήθως συμπτώματα απόφραξης (δυσκοιλιότητα, κολικοειδή άλγη, κοιλιακή διάταση, εναλλαγή δυσκοιλιότητας – διάρροιας) ή αιμορραγία με τη μορφή απώλειας αίματος κατά τις κενώσεις. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις μπορεί να υπάρχει ψηλαφητή μάζα, εικόνα ειλεού, έντονη αιμορραγία ή και διάτρηση του εντέρου. Το σχήμα και η υφή επίσης των κοπράνων μπορεί έμεσα να είναι ενδεικτικό, καθώς η δυσκοιλιότητα μπορεί να οφείλεται  (σαφώς όχι πάντα) σε απόφραξη του εντέρου από νεόπλασμα.

Τι είναι οι πολύποδες;

Οι πολύποδες του παχέος εντέρου είναι προσεκβολές του βλεννογόνου (εσωτερικής στιβάδας του εντέρου) που προβάλλουν στον αυλό του. Υπολογίζεται ότι το 25% των ενηλίκων έχει έναν ή περισσότερους πολύποδες στο έντερό του, με την πλειονότητα αυτών να εμφανίζονται στο σιγμοειδές κόλον και το ορθό. Οι πολύποδες του παχέος εντέρου μπορεί να είναι νεοπλασματικοί (αδενώματα), αμαρτωματώδεις (νεανικοί), φλεγμονώδεις (ψευδοπολύποδες), υπερπλαστικοί κ.α. Μπορεί να εμφανίζονται σποραδικά, ή ως εκδήλωση κάποιου συνδρόμου (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, σύνδρομο Peutz-Jeghers κ.α).

Οι περισσότεροι πολύποδες είναι ασυμπτωματικοί και ανακαλύπτονται τυχαία κατά τη διάρκεια κολονοσκόπησης. Αν έχουν μεγάλο μέγεθος μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία κατά τις κενώσεις ή σπανιότερα απόφραξη του εντέρου. Η διάγνωσή τους γίνεται μέσω της κολονοσκόπησης, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούν να αφαιρεθούν πλήρως ή να ληφθούν βιοψίες. Άλλη μέθοδος που μπορεί να τους διαγνώσει είναι η αξονική κολονογραφία, με μικρότερη όμως ακρίβεια και χωρίς τη δυνατότητα αφαίρεσης ή βιοψίας.

Υπάρχει κίνδυνος καρκίνου από τους πολύποδες;

Ανάλογα με το είδος τους. Τα αδενώματα θεωρούνται προκαρκινωματώδεις βλάβες οι οποίες θα υποστούν κακοήθη εξαλλαγή μέσα σε 5-10 χρόνια από τη δημιουργία τους. Ο κίνδυνος ύπαρξης κακοήθειας εντός ενός αδενώματος είναι συνάρτηση του μεγέθους του, με αυτά που είναι μεγαλύτερα από 2 εκ. να έχουν κίνδυνο συνύπαρξης κακοήθειας 45%. Πολύποδες που αποτελούν μέρος συνδρόμων κληρονομικής πολυποδίασης (σύνδρομο οικογενούς πολυποδίασης-FAP, σύνδρομο Peutz-Jeghers κ.α). υπαγορεύουν περισσότερο επιθετικές θεραπείες(ολική κολεκτομή), καθώς οι ασθενείς αυτοί έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου.

Ποια είναι η πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Όλοι οι ενήλικες άνω των 50 ετών πρέπει να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση, την οποία να επαναλαμβάνουν ασχέτως κλινικής υποψίας κάθε 5 χρόνια. Ενήλικες με συγγενή πρώτου βαθμού που εμφάνισε καρκίνο του παχέος εντέρου πριν τα 60, είναι προτιμότερο να ξεκινούν τη διαδικασία μετά την ηλικία των 40 ή 10 χρόνια πριν από την ηλικία εμφάνισης καρκίνου του συγγενούς. Ασθενείς με κληρονομικά σύνδρομα πολυποδίασης πρέπει να ξεκινούν τη διενέργεια κολονοσκόπησης από την πρώιμη εφηβική ηλικία κάθε 1-2 χρόνια, ενώ ασθενείς με κληρονομικό μη πολυποδιασικό καρκίνο (HNPCC ή παλαιότερα σύνδρομο Lynch), την ίδια διαδικασία από την ηλικία των 20-25 ετών. Ασθενείς με φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (νόσο Crohn, ελκώδη κολίτιδα) πρέπει να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση κάθε 1-2 χρόνια, 5 με 10 χρόνια μετά την εμφάνιση της νόσου.

Ποια η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Η χειρουργική θεραπεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιμετώπισης του καρκίνου του παχέος εντέρου και είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει ίαση από τη νόσο. Για τα πρώιμα στάδια της νόσου αποτελεί και τη μοναδική θεραπεία. Για πιο προχωρημένα στάδια με συμμετοχή των λεμφαδένων του εντέρου απαιτείται συμπληρωματική χημειοθεραπεία. Το 20% των ασθενών παρουσιάζονται με σύγχρονες μεταστάσεις στο ήπαρ, οπότε μπορεί είτε να αφαιρεθούν στον ίδιο χρόνο με το έντερο και να ακολουθήσει χημειοθεραπεία, ή να προηγηθεί χημειοθεραπεία για περιορισμό της ηπατικής νόσου και να ακολουθήσει το χειρουργείο, ή ακόμα σε επείγουσες περιπτώσεις (απόφραξη, διάτρηση, αιμορραγία) οι ηπατικές μεταστάσεις να αντιμετωπιστούν μετά την επείγουσα επέμβαση για το έντερο κατά περίπτωση (χημειοθεραπεία, αφαίρεση, κατάλυση με ραδιοσυχνότητες).

Ποια είναι η χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου;

Η χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου συνίσταται στην αφαίρεση του τμήματος του εντέρου που φέρει τον όγκο μαζί με όλους τους λεμφαδένες του τμήματος αυτού. Ο ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός είναι καίριας σημασίας για τη μακροχρόνια επιβίωση, την ελάττωση των υποτροπών και τη μη εμφάνιση μεταστάσεων. Ανάλογα με το τμήμα του εντέρου που πάσχει διενεργείται η αντίστοιχη επέμβαση (δεξιά/αριστερή ημικολεκτομή, σιγμοειδεκτομή κλπ). Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθει η εφαρμογή των ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών (λαπαροσκοπική – ρομποτική χειρουργική) στη θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου. Οι τεχνικές αυτές έχουν εξαιρετικό ογκολογικό αποτέλεσμα και όλα τα πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής, χαμηλά ποσοστά επιπλοκών, μειωμένο πόνο και νοσηλεία και γρήγορη επάνοδο στη φυσιολογική δραστηριότητα. Σε πολύ κόσμο υπάρχει η πεποίθηση ότι μετά από χειρουργείο για καρκίνο του παχέος εντέρου ο ασθενής έχει «σακουλάκι», δηλαδή κολοστομία, το οποίο αποτελεί μύθο. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων μετά την αφαίρεση του πάσχοντος τμήματος του εντέρου, το έντερο επανενώνεται (αναστόμωση). Εξαίρεση αποτελούν οι επεμβάσεις για πολύ χαμηλό καρκίνο του ορθού, ορισμένες επείγουσες περιπτώσεις με ειλεό και διάτρηση και σε περιπτώσεις επιπλοκών από την αναστόμωση.

Είδη κολεκτομών

Μετεγχειρητική εικόνα μετά από λαπαροσκοπική κολεκτομή

Ποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν όταν ο καρκίνος εντοπίζεται στο ορθό;

Το ορθό αποτελεί το τελικό τμήμα του παχέος εντέρου, από το σημείο που αυτό εισέρχεται στην πύελο (λεκάνη), μέχρι τον πρωκτό, έχοντας μήκος περίπου 10-15 εκατοστά. Ο καρκίνος του ορθού αποτελεί το 25% των περιπτώσεων καρκίνου του παχέος εντέρου. Η ανατομική θέση του ορθού μέσα στην πύελο (λεκάνη) αλλά και η σχέση του με το μηχανισμό των σφιγκτήρων, ιδιαίτερα όταν ο καρκίνος αφορά το χαμηλότερο τμήμα του, δημιουργούν ορισμένες ιδιαιτερότητες στη θεραπευτική στρατηγική σε σχέση με τον καρκίνο του υπολοίπου παχέος εντέρου. Καίριας σημασίας είναι η προεγχειρητική σταδιοποίηση της τοπικής επέκτασης του όγκου, με τη χρήση μαγνητικής τομογραφίας (ΜRI) ή ακόμα και ενδοσκοπικού υπερηχογραφήματος (EUS).

Ποια είναι η θεραπεία του καρκίνου του ορθού;

Σε πολύ πρώιμα στάδια και σε όγκους χαμηλά στο ορθό, υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει εκτομή του όγκου διαπρωκτικά, είτε με τις κλασικές μεθόδους, είτε με τις νεότερες ενδοσκοπικές τεχνικές (TAMIS και TEM). Τις περισσότερες φορές όμως η τοπική εκτομή δεν προσφέρει ασφαλές ογκολογικό αποτέλεσμα και απαιτείται εκτομή του ορθού μαζί με ολόκληρο το λεμφολιπώδη ιστό που το περιβάλλει (μεσοορθό). Το είδος της επέμβασης εξαρτάται από τη θέση του όγκου. Όγκοι που εντοπίζονται μέχρι και λίγα εκατοστά από τον πρωκτό μπορούν να αντιμετωπιστούν με χαμηλή πρόσθια εκτομή του ορθού από την κοιλιά και αναστόμωση (ένωση) του εντέρου, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας μόνιμης κολοστομίας. Όγκοι που εντοπίζονται πάρα πολύ χαμηλά και η αφαίρεσή τους δεν είναι δυνατό να σεβαστεί το σφιγκτηριακό μηχανισμό, απαιτούν κοιλιοπερινεϊκή εκτομή, αφαίρεση δηλαδή του ορθού και του πρωκτού και μόνιμη τελική κολοστομία. Τα τελευταία χρόνια οι τεχνικές της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής (λαπαροσκοπικές και ρομποτικές) έχουν σε μεγάλο βαθμό υποκαταστήσει την κλασική ανοιχτή προσέγγιση στη θεραπεία του καρκίνου του ορθού, προσφέροντας άριστο ογκολογικό αποτέλεσμα, λιγότερες επιπλοκές και ταχεία ανάρρωση. Όγκοι τοπικά προχωρημένοι απαιτούν προεγχειρητική άκτινο- και χημειοθεραπεία και στη συνέχεια επέμβαση.

Χαμηλή πρόσθια και κοιλιοπερινεϊκή εκτομή του ορθού

Copyright Χρήστος Χαρίσης, Γενικός Χειρουργός

Για να κλείσετε το δικό σας ραντεβού μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον χειρουργό Χρήστο Χαρίση στη Θεσσαλονίκη στο 2316009932 ή με email στο charisissurg@gmail.com

ΈΧΩ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΜΑΣΤΟ ΜΟΥ;

Η παραπάνω είναι μια ερώτηση που πολλές γυναίκες έχουν κάνει δυστυχώς συχνά μόνο στον εαυτό τους.

Όταν μια γυναίκα αντιλαμβάνεται μια αλλαγή ή ψηλαφά κάτι στο μαστό της πολύ συχνά κατακλύζεται από άγχος. Το άγχος αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι ο καρκίνος του μαστού εκτός από το ότι είναι αρκετά συχνός (ο πιο συχνός καρκίνος των γυναικών, δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν ακούσει για άτομα με τη νόσο στο συγγενικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον), είναι από τις ασθένειες που είναι αρκετά “προβεβλημένες” (μέσα ενημέρωσης, ημερίδες, παγκόσμιες ημέρες κλπ).

Ας δούμε παρακάτω μερικά από τα ερωτήματα που συχνά βασανίζουν τις γυναίκες όλων των ηλικιών, τονίζοντας βέβαια, ότι κανενός είδους πληροφόρηση δεν υποκαθιστά τον τακτικό προληπτικό έλεγχο και την κλινική εκτίμηση από χειρουργό.

Τι ισχύει με την αυτοεξέταση των μαστών;

Η αυτοεξέταση των μαστών συστήνονταν έντονα τις προηγούμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα σε γυναίκες 20-40 ετών, που δεν είχαν αρχίσει τον τακτικό προληπτικό έλεγχο. Η διεθνής εμπειρία και βιβλιογραφία όμως δεν ανέδειξε ουσιαστικό όφελος από τη διαδικασία αυτή, αντιθέτως οδήγησε πολλές γυναίκες σε διενέργεια περιττών εξετάσεων και αυξημένο ψυχολογικό stress. Η αξία της αυτοεξέτασης συνίσταται στο ότι στο μεσοδιάστημα του τακτικού ελέγχου ή και πριν από την έναρξή του, οποιαδήποτε ανωμαλία ή αλλαγή παρατηρήσει η γυναίκα στους μαστούς της, να απευθυνθεί σε χειρουργό, έτσι ώστε είτε να γίνει ο κατάλληλος έλεγχος, ή απλώς να καθησυχαστεί.

Ποια είναι τα ύποπτα σημεία για καρκίνο του μαστού;

Συνήθη σημεία που πρέπει να θορυβήσουν τη γυναίκα είναι η ορατή διόγκωση του μαστού, οι ψηλαφητές μάζες, η ρίκνωση (ρυτίδωση) και εισολκή (βούλιαγμα) του δέρματος του μαστού, η ερυθρότητα ή η εξέλκωση (πληγή) του δέρματος του μαστού, η εισολκή (βούλιαγμα ή τράβηγμα προς τα μέσα) της θηλής, το αιματηρό ή διαυγές έκκριμα από τη θηλή του μαστού και η εμφάνιση εκζέματος γύρω από τη θηλή. 

Οποιαδήποτε ανωμαλία στους μαστούς είναι καρκίνος;

Σαφέστατα όχι. Κατ’ αρχήν οτιδήποτε από τα παραπάνω γίνει αντιληπτό, πρέπει να ωθήσει τη γυναίκα να εκτιμηθεί από χειρουργό, αν μη τι άλλο για να καθησυχαστεί. Για παράδειγμα οι ψηλαφητές μάζες μπορεί να αφορούν ινοαδενώματα (καλοήθεις όγκοι), καφέ ή πράσινο υγρό από τη θηλή μπορεί να οφείλεται σε ινοκυστική μαστοπάθεια (επίσης καλοήθης κατάσταση) και ούτω καθ’ εξής.

Ποιοι είναι οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου του μαστού;

Παράγοντες που συσχετίζονται ισχυρότερα με την ανάπτυξη της νόσου είναι το γυναικείο φύλο (σπάνιος αλλά όχι ανύπαρκτος στους άνδρες), η μεγάλη ηλικία, ιστορικό προηγούμενου καρκίνου του μαστού, ισχυρό οικογενειακό ιστορικό, προκαρκινικές αλλοιώσεις των μαστών (δυσπλασία), ακτινοβολία στο θώρακα πριν την ηλικία των 30 και ύπαρξη πυκνών μαστών. Άλλοι παράγοντες με λιγότερο ισχυρή συσχέτιση είναι η μεγάλη διάρκεια εμμήνου ρύσεως (μικρή ηλικία έναρξης και μεγάλη ηλικία εμμηνόπαυσης), η ατεκνία, το μικρό διάστημα θηλασμού, η ηλικία πρώτου τοκετού μετά τα 30 και η λήψη αντισυλληπτικών.

Πως γίνεται η διάγνωση του καρκίνου του μαστού;

Η αρχική υποψία τίθεται με την ψηλάφηση και την κλινική εικόνα (σκληρή μάζα, ασυμμετρία μαστών, αλλαγή στο χρώμα και την υφή του δέρματος, εισολκή θηλής), ή ως εύρημα στη μαστογραφία ρουτίνας. Οι κλασικές διαγνωστικές μέθοδοι περιλαμβάνουν τη μαστογραφία και το υπερηχογράφημα, ενώ κατά περίπτωση μπορεί να διενεργηθεί και μαγνητική τομογραφία. Σε κάθε περίπτωση εντοπισμού ύποπτης βλάβης, πριν από οποιαδήποτε θεραπεία απαιτείται επιβεβαίωση, είτε μέσω παρακέντησης με λεπτή βελόνα (FNA) και κυτταρολογικής εξέτασης, ή λήψης βιοψίας με κόπτουσα βελόνα (core biopsy) ή και ανοικτής βιοψίας.

Το έκκριμα από τη θηλή σχετίζεται με καρκίνο του μαστού;

Συχνό φαινόμενο που ανησυχεί τις γυναίκες είναι η παρουσία εκκρίματος θηλής (εκροή υγρού από τις θηλές). Το έκκριμα θηλής δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία όταν προέρχεται και από τους δύο μαστούς, όταν παρατηρείται μετά από πίεση της θηλής και το χρώμα του είναι κιτρινοπράσινο – καφέ. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως οφείλεται σε ινοκυστική μαστοπάθεια. Αντιθέτως, όταν το έκκριμα παρατηρείται από τον ένα μαστό, από έναν πόρο, είναι αυτόματο και το χρώμα του είναι διαυγές ή αιματηρό, απαιτεί διερεύνηση. Η διερεύνηση μπορεί να απαιτήσει μαστογραφία, υπερηχογράφημα, κυτταρολογική εξέταση του υγρού ή και περισσότερο ειδικές εξετάσεις όπως η γαλακτογραφία.

Ποια είναι η θεραπεία του καρκίνου του μαστού;

Η μόνη θεραπεία που μπορεί να επιφέρει ίαση από τη νόσο είναι η χειρουργική, συμπληρούμενη ή όχι από χημειοθεραπεία, ορμονοθεραπεία και ακτινοβολία. Σε περιπτώσεις προχωρημένης νόσου κατά τη διάγνωση μπορεί να απαιτηθεί χημειοθεραπεία και ακτινοβολία προεγχειρητικά.

Ποια είναι η χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του μαστού;

Σε πολλές γυναίκες υπάρχει η πεποίθηση ότι ο καρκίνος του μαστού ισοδυναμεί με ολική αφαίρεση του μαστού. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποδειχθεί πως αυτό τις περισσότερες φορές δεν είναι αναγκαίο και αρκεί μια ριζική αλλά τοπική αφαίρεση του όγκου, εκτός από κάποιες περιπτώσεις (πολύ μεγάλος όγκος, μεγάλος όγκος σε μικρό μαστό, συγκεκριμένη θέση του όγκου, συγκεκριμένοι τύποι καρκίνου κλπ). Η αφαίρεση αυτή συμπληρώνεται από «ανίχνευση» της κατάστασης των μασχαλιαίων λεμφαδένων, είτε με λεμφαδενικό καθαρισμό της μασχάλης, ή κατά περίπτωση με την τεχνική του φρουρού λεμφαδένα, κατά την οποία μετά από έγχυση ειδικών φαρμάκων ανιχνεύεται ο πρώτος λεμφαδένας «σταθμός» στη μασχάλη και αναλόγως του αν είναι διηθημένος από τη νόσο ή όχι, διενεργείται περαιτέρω λεμφαδενικός καθαρισμός.

Τι ισχύει με την πλαστική αποκατάσταση του μαστού μετά από μαστεκτομή;

Παρότι στις μέρες μας οι περισσότερες γυναίκες με καρκίνο του μαστού δε θα χρειαστεί να προχωρήσουν σε ολική μαστεκτομή, εντούτοις κάποιες φορές αυτό παραμένει αναπόφευκτο. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πολλές επιλογές επιδιόρθωσης ανάλογα με την περίπτωση και την επιθυμία της ασθενούς, όπως η άμεση αποκατάσταση με ένθεμα και διατήρηση του δέρματος, ή αποκατάσταση με ένθεμα σε δύο χρόνους (αρχικά διατεινόμενο ένθεμα για τη διάταση του δέρματος που λείπει, ώστε να «χωρέσει» το μόνιμο ένθεμα που θα αντικαταστήσει το διατεινόμενο). Επιπλέον υπάρχει και η επιλογή της αυτόλογης (από τους ιστούς της ίδιας της ασθενούς) αποκατάστασης με μεταφορά μυών από γειτονικά μέρη του σώματος, όπως ο πλατύς ραχιαίος και ο ορθός κοιλιακός μυς.

Copyright Χρήστος Χαρίσης, Γενικός Χειρουργός

Για να κλείσετε το δικό σας ραντεβού μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον χειρουργό Χρήστο Χαρίση στη Θεσσαλονίκη στο 2316009932 ή με email στο charisissurg@gmail.com